Szanowni Państwo,
czas spędzony w domu podczas kwarantanny nie musi być nudny, dlatego przygotowaliśmy dla Państwa nowy cykl „Przyjaciele MNW w domu”, dzięki któremu przybliżymy Państwu sylwetki wybranych artystów, których dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Cykl rozpoczniemy od Tymona Niesiołowskiego.
Tymon Niesiołowski (1882-1965) był malarzem, grafikiem i pedagogiem. Studiował we Lwowie i w Krakowie. Poza działalnością pedagogiczną zajmował się między innymi także projektowaniem tkanin dla pracowni Kilim. W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści polscy, która w 1919 roku została przemianowana na Formistów. Twórczość Tymona Niesiołowskiego można było podziwiać na Indywidualnych pokazach między innymi w Warszawie, Krakowie, Toruniu i Łodzi. Uczestniczył on również w prezentacjach polskiej sztuki za granicą organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych, między innymi w Helsinkach, Sztokholmie, Wiedniu, Brukseli czy Edynburgu. W okresie 1940-1941 był prezesem Związku Plastyków Wileńskich i wykładał w Akademii Sztuki.
Niestety w wyniku działań wojennych zniszczeniu uległ niemal cały dorobek artystyczny Tymona Niesiołowskiego. Po drugiej wojnie światowej artysta przeniósł się do Torunia. W 1960 reprezentował polską sztukę na XXX Biennale w Wenecji. W okresie powojennym do najważniejszych wystaw indywidualnych Tymona Niesiołowskiego należały ekspozycje w warszawskiej galerii Zachęta, krakowskim Pałacu Sztuki i Muzeum Śląskim we Wrocławiu.
Do ulubionych tematów podejmowanych przez Tymona Niesiołowskiego w jego twórczości należały akty we wnętrzach lub na tle abstrakcyjnego pejzażu. Często podejmował również temat martwej natury. Na wczesną twórczość artysty duży wpływ miała secesyjna stylistyka Gustava Klimta oraz fascynacja malarstwem Paula Gauguina.
W twórczości Tymona Niesiołowskiego odnaleźć można motywy charakterystyczne dla europejskiego symbolizmu, a sposób prowadzenia linii zbliża jego prace do rysunków Stanisława Wyspiańskiego. W okresie formistycznym elementy na obrazach Niesiołowskiego stały się bardziej smukłe i bryłowate, a wyrazisty rytm linii wzmocnił zwartość kompozycji. Zgodnie z głoszoną przez niego teorią „reliefizmu” artysta ten operował silnym kontrastem walorowym oraz grubym konturem obiegającym syntetyczne kształty. Około roku 1925 w twórczości Tymona Niesiołowskiego zaczęło być widoczne zainteresowanie nowym klasycyzmem, co jest widoczne w aktach, w których ciało modelki jest przykryte materiałem o dekoracyjnie zrytmizowanych fałdach.
W malarstwie Niesiołowskiego widać również wyraźne wpływy koloryzmu. W okresie powojennym ukształtował się dekoracyjny styl artysty nawiązujący do sztuki Henri Matisse’a, co jest widoczne w fascynacji linearyzmem i kompozycyjną rytmizacją. Prace Tymona Niesiołowskiego z tego okresu cechowały szczegółowo przemyślane układy przedmiotów obwiedzionych czarnym konturem oraz niezwykle wysmakowane połączenia barw uzupełnianych tłem z plamami zieleni, pomarańczy i brązów.
*Przygotowane na podstawie diagramu artysty na culture.pl